دردا که ماند در دل بس حسرت از جوانان

آوخ که سوخت جان ها بر داغ مهربانان

تن کی سبک پی از بند دل گرانان

خفته خبر ندارد سر در کنار جانان

در مرگ دوستداران دل چون تحمل آرد

کی ز آستین توان بست چشمی که خون ببارد

از تاب تن چه تشویش آن را که جان سپارد

دل داده را ملامت کردن چسود دارد

با درد هجر نشگفت گر هردمت بگریم

بی چهر عالم آرا یک عالمت بگریم

برکشته ات بنالم در ماتمت بگریم

بر اشک من بخندی گر در غمت بگریم

چرخم به قید و چنبر زین آستان کشاند

وز نعش کشتگانم با تازیانه راند

ور ساعتی بپایم خصمم بسر دواند

شکر فروش مصری حال مگس چه داند

بعد از تو ای برادر هرچند دستگیرم

وز پیش دوستداران دشمن برد اسیرم

لیکن به داغ و حسرت تا در غمت نمیرم

چشم از تو برنگیرم ور می زنند تیرم

ای ساربان زمانی بار سفر مبندم

کاین تشنه کشتگان را چون ناقه پای بندم

ور باشد از اعادی هرگام صد گزندم

من ترک مهر اینان برخود نمی پسندم

هست از کشاکش خصم این ره که می سپارم

ورنی چنین نبایست نعشت بجا گذارم

آن نیستم که بی دوست آنی تحمل آرم

باور مکن که من دست از دامنت بدارم

غم نیست گر به مهرت انباز داغ و دردیم

طومار شادمانی بهر تو درنوردیم

با جان و سر نپیچیم وز راه برنگردیم

ما اختیار خود را تسلیم عشق کردیم

آنجا که حق پرستان صف برزنند سعدی

وز باده ی شهادت ساغر زنند سعدی

باید که چون صفاییت خنجر زنند سعدی

شاید که آستینت برسر زنند سعدی