سپه را بدادی سراسر درم

بدان تا نباشند یک تن دژم

چهارم که دل دور داری ز غم

ز نا آمده دل نداری دژم

چو سرو دلارای گردد به خم

خروشان شود نرگسان دژم

بیا تا همه دست نیکی بریم

جهان جهان را به بد نسپرسم

تو از چرخ گردان مدان این ستم

چو از باد چندی گذاری به دم

چو شاپور بنشست بر جای عم

از ایران بسی شاد و بهری دژم

پس پای او شد که بنددش دم

خروشان شد آن بارهٔ سنگ سم

برفتند نعمان و منذر بهم

همه تازیان یمن بیش و کم

جوانوی بیدار با او بهم

که نزدیک او بد شمار درم

ازان صد شتروار زر و درم

ز گستردنیها و از بیش و کم

ببخشید دینار گنج و درم

به مزد روان جهاندار جم

چنین یافتم از فریدون و جم

وزان نامداران هر بیش و کم

دو جامه ندیدست هرگز به هم

ازویست هم بر تن او ستم

بیابان سراسر همه کنده سم

همان روغن گاو در سم به خم

بتوزیم فام کسی کش درم

نباشد دل خویش دارد به غم

همی بود نالان ز درد شکم

به بازارگان داد لختی درم

نیاوردی و داده بودم درم

که نالنده بودم ز درد شکم

مران مرغ کارزش نبد یک درم

خریدی به افزون و کردی ستم

بیارند شاگر با او بهم

یکی شاد ازیشان و دیگر دژم

همه جویباران پر از مشک دم

بسان گل نارون می به خم