همه دیگ‌ها سرگرفته به گل

چو دیدند پر زر بد آن هر چهل

به گرد اندرش کاخ و گلشن چهل

ز زر و ز گوهر نه از آب و گل

که تا پیل گردد هراسیده دل

نیارد نهادن پی از بوی گل

هم اکنون ز زینت آورد زیر گل

به چنگال مغزت به منقار دل

کنیزی بدم چنگساز از چگل

فزاینده مهر و رباینده دل

ز خون بسته شد بر کف پای گل

نه بر پای تن بد نه بر جای دل

کنیزان دگر سی هزار از چگل

پری چهره خادم هزار و چهل

وگر نه کرده بودی چرخ مایل

بدین سان لختکی میل معدل

ز یکْسو مُطربانْ نالنده بر مُل

دگر سو بلبلانْ نالنده بر گُل.

به مُشک و عَنبر و کافور و سُنبل،

به آب بید و مُرد و نرگس و گُل،

به بسترهای دیبا و حواصل،

بِپَروَردش به ناز و کامهٔ دل.

رخانش هست گفتی تودهٔ گل

لبانش هست گفتی قطرهٔ مل

چو بشنید این سخن رامین بیدل

ز آب دیده کردش خاک را گل

بگفت این و ز نرگس اشک چون مل

فرو بارید بر دو خرمن گل

تنش ابر بلا را گشته منزل

نم اندر دیدگان و برق در دل

همی گوید درین ساعت مرا دل

که بر کش پای خود یکباره از گل

به یک جام اندر آمد شیر با مل

به یک باغ اندر آمد سوسن و گل

به یادش گر خورم زهر هلاهل

شود نوش روان و داروی دل

گهی هستم میان سوسن و گل

گهی هستم میان مشک و سنبل

زمین ز اندام او شد خرمن گل

سرای از اشک او شد ساغر مل