گهی بینی که اندر گُلخَنی زشت

که هست آکنده از خار و خس و خشت

کودک من چه گل نسترن از باغ گذشت

ارغوانی برگشت

گر نکنی خم پی تعلیم پشت

چرخ کند خم کمرت را به مشت

به روبنده و پیچه و روی زشت

نباید به دلخواه چیزی نوشت

دو تا گردیده چرخ پیر را پشت

پی پوزش به پیش نام زردشت

فلان سفیه که بر فضل من نهاد انگشت

به مجمع فضلا باز شد مراورا مشت

فضیحت ‌است که ‌تسخر زند به کهنه ‌شراب

عصیر تازه که‌نابرده‌ زحمت چرخشت

خطاست کز پس چل سال شاعری شنوم

[...]

چون خطه طوس را پس پشت بهشت

در خطهٔ بجنورد دل این بیت نوشت

پیداست که حالتش چه خواهد بودن

بیچاره که از جهنم آید به بهشت

ملک ایران احمدشه پاکیزه سرشت

که به پیشانیش ایزد خط انصاف نوشت

تاکه این شاه به سرتاج جهانبانی هشت

کار نیکو شد و هرگز نشود نیکو زشت

ایزد از روز ازل کاین گل پاکیزه سرشت

این برومند شجر، در چمن دهر بکشت

بدو دستش دوکلید از قبل خویش بهشت

تا بدین هر دو گشاید در سجین و بهشت

درگه گشتاسب شه‌، دین کرد پیدا زردهشت

کرد یزدان را جدا از دیو و دوزخ از بهشت

گفت بیداد و دروغ و ریمنی زشت ست، زشت

راستی جو در منشت و درگوشت و درکنشت

پارسا مرد آنکه ورزد مهر و داد و یار و کشت

[...]

این شنیدستم که اندر نامه‌ها کاتب نوشت

این که تخم چشم‌زخمی گنبد گردنده گشت

دید چون نادر، به خشم آن نامه ها از دست هشت

گفت نندیشی از این گفتار ناشایست و زشت

آنچه پیران در حرم دانند و طفلان درکنشت

[...]

گاه‌ خوب‌ خوبی‌ و گه زشت زشت

یا به چاه ویل‌، یا صدر بهشت

یاد باد آن که این سخن بنوشت‌:

سرزنش بهتر از نصیحت زشت

با چنین‌ طبع خسته و خط زشت

چون‌ توانم جواب خواجه نوشت

بود یکی پیر دوتاگشته پشت

ریش و سر اسپید و عصایی به مشت

حلقهٔ جوشن از آن زخم درشت

شد فرو در شکمش چار انگشت

روز دیگر کسی از راه گذشت

حالش از مادر او جویا گشت

کار تاربخ و تتبع تازه گشت

صنعت انشا بلند آوازه کشت

قرن حاضر خاصهٔ اقبال گشت

واحدی کز صدهزاران برگذشت

عمر من ‌در زحمت‌ و محنت گذشت

می‌روم اکنون سوی پنجاه و هشت