جمال یار میجوئی و با تست

کجا یابی چنین کاری چنین سست

چنانش وصل آنجادست دادست

که هم بادانش و با دین و داد است

همه گفتار ما از بهر اینست

که بیصورت همه عین الیقین است

اگر تو جام او نوشی شوی مست

بگوئی عشق خوددر پیش ما هست

به پیشم کمتر از حیض زنان است

هر آن کس کو ورا خود این گمانست

امین کبریا چون جبرئیلست

بخلق و لطف و عصمت چون خلیل است

هر آنکس را که دنیا خود مقامست

ورا در عالم قدسی نه کام است

هر آنکس را که دنیا خود حیاتست

به آخر اصل حال او ممات است

تو بشناس آنکه او باب الجنانست

بشهرستان احمد چون جنان است

توبشناس آنکه او دید اله ست

هم او مولای خود را عذر خواه است

هرآنکس کو ز دنیائی شود مست

شود این همت امید او پست

هر آنکس کو بمخلوقی زند دست

شود این همت والای او پست

ز ثالث تا بعاشر در حساب است

که بیست و دو هزار و بیست بابست

بدان خود را که پند من شفیق است

مصیبت نامه‌ات این دم رفیقست

تو داری آنچه مقصود جهان است

از آن جایت بچارم آسمانست

مرا فتوی ز حکم این کلام است

نه ازگفتار شیخ و شرح عامست

ترا دانا رفیق ملک جانست

که در شهر معانی او زبان است

یکی دیدم عیان و در یکی هست

یکی اندر دوئی یار پیوست

طفیل خندهٔ تو آفتابست

ز چشمت قطرهٔ عین سحاب است

بداند پاک دین کین سرّ درستست

کسی راکاندر آن شکّست مست است