در آنجا هیچ نیست وجملگی هست

ولیکن تا شوی اینجایگه پست

بپا برخاست آن شوریدهٔ مست

میان خویشتن محکم فرو بست

که قدرت دوستی صورت اینست

وگرنه کل ترا عین الیقین است

که او سرخیل ما و پادشاهست

گدایانیم ما او پادشاه است

هر آنکو پای در بیرون نهادست

قدم در خاک و او در خون نهاده است

ولیکن او بخود می باز ماندست

چو گنجشکی بدست بازمانده است

قلم راندیم و دیگر می چه ماندست

اناالحق میزنم دیگر چه مانده است

یکی ذاتست با تو هرچه هستست

دل وجانم ز دیدار تو مست است

مثالم آنکه اینجا بیمثال است

نخواهد بود خورشیدم روانست

یقین شیخ معظم ایستاده است

دو چشم اندر سوی حضرت نهادست

جمال یار اینجا بی نشان است

بجز منصور او را کس ندانست

مرادنیا و بر دین برگ کاه است

که برتر زین مرا خود پایگاهست

همه گفتارها از بهر اینست

همه کردارها از بهر این است

جمالم آفتاب هر جهانست

همه ذراتم اینجاگه عیان است

وصالش اندر اینجا دست دادست

از آن در کشتن اینجاگاه شاد است

همه گفتار او از بهر مرگ است

که این شاه جهان خود کرده ترکست

ولی در باطنش سرّ آله است

ورا اینجاکمال پادشاهست

ندارد عقل از آن نادان راهست

فتاده این زمان درعین جاه است

سخن کاینمرد میگوید همان است

که این بیچاره اندر جان عیانست

منم او را و او با من یقینست

که اودر من حقیقت رازبین است