از گل شخص ار بفرض رسته

درمانده به آب و پل شکسته

شد از لغزیدنش خورشید خسته

چو طفلان می رود ره را نشسته

به پیمان جهان دل سخت بسته

ازان باشد همیشه دلشکسته

ز بندی خانه ی چشم که جسته؟

که زنجیرش سراپا، زنگ بسته

نهنگ از تیغ او در بحر خسته

پلنگ از بیم او بر کوه جسته

به جست و جوی آب از جان خسته

ازان پیکان چو پیکان زنگ بسته

ز خشکی رونق گل ها شکسته

دل هر میوه ای در سینه خسته

ملخ ره می برد زان جسته جسته

که حرص مزرع او را پای بسته

غزالان را سم از شوخی شکسته

ندارد تاب جستن، کفش جسته

ز موج از بیم آن خیل خجسته

طناب لنگر دریا گسسته

خدنگ از جوشن هر دلشکسته

پریدی همچو مرغ دام جسته

چرایی این چنین غافل نشسته

برآ از زیر دیوار شکسته

دلگیر نیست از تن، جانهای زنگ بسته

کنج قفس بهشت است، بر مرغ پرشکسته

دلگیر نیست از تن، جانهای زنگ بسته

کنج قفس بهشت است، بر مرغ پرشکسته

آن را که هست شرمی خون خوردن است کارش

جز دل غذا ندارد شهباز چشم بسته

مشکل ز پا نشیند تا دامن قیامت

[...]

ز بس می روید امشب از چراغ ما گل شادی

به دست عندلیبش می توان دادن چو گلدسته

بدین رم کرده طالع، دامن وصلش چه سان گیرم

جهد از دست مردم صید [و] دام از دست من جسته

ز وهمش قاف در کنجی نشسته

فلک را پایه‌اش کرسی شکسته

به حیرت چون دو مرغ پرشکسته

دو عالم بر دو زانویش نشسته

ازان سر هر قدم صد جا شکسته

که لغزش در کمین پا نشسته

ارم در پشت دیوارش نشسته

خجل چون عندلیب پرشکسته

صفا نوعی به سنگش نقش بسته

که بازار بلور از وی شکسته