مهیا نمود و پس آنگه بمرد

همه هستی خود پسر را سپرد

بقلب سپه بد مقا پیش گرد

بمردو نیه قسمت چپ سپرد

بنام سپهبد مقا پیش گرد

زنم بر یلان من یکی دست برد

همه حمله کردند بر نیک مرد

که تا جمله از او بر آرند گرد

سمندش بیاورد مینوی گرد

لگامش بنزد سپهدار برد

بزودی بجایش یکی شیرمرد

مهیا نمودی بگاه نبرد

چو یک چند روزی بشد این نبرد

شهنشه ز هندو بر آورد گرد

خشایار گفتا که ای بی خرد

چه گوئی نه مغزت خرد پرورد

بگفتا خشایار خوابش نبرد

سر خویشتن را بدستش فشرد

خشایار از شوق خوابش نبرد

برآمد ز جای آن جوان مرد گرد

یکی گفت خر قول و پنجاه مرد

برفتند در قصر بهر نبرد

بخرقول گفته است پنجاه مرد

سپردم تو را درگه کار کرد

بپاشید بر چهره اش آب سرد

که رنگش سیه گشته از فرط درد

همانگه بیفتاد از پای ومرد

غم و رنج عالم بدخترسپرد

چو این گفت سر را نهاد و بمرد

دوباره مرا کرد این رنج خورد

آن استر بارکش که خود باری برد

وان اشتر بی‌زبان که خودخاری خورد

صد ره به از آدمی که از مادر خویش

زاد آدم و ظالم شد و چون ماری مرد

خود بد بود آنکس که بدم نام برد

خود نیک بود هر آنکه نیکم شمرد

از صاف دلی من بمثل آینه‌ام

در آینه هرکه روی خود می‌نگرد

افروخته آتش به جهان دی ز دم سرد

گلکشت پر از برف بود در عوض ورد

شرحش نتوان داد که سرما چه بما کرد

یارب که رسد عید و رهد دل ز غم و درد

باد نوروزی ز بستان رفت خاک و برد گرد

گلرخان کردند رو در باغ بهر سیر ورد

دسته دسته جوقه جوقه زوج زوج و فرد فرد

گل ز گل سرزد بنفش و طوسی و اسپید زرد

همای اوج سعادت به هر هوا نپرد

فریب کس نخورد شید هر دغا نخرد

غم نهفته به جز بر در خدا نبرد

به جان دوست که غم پرده شما ندرد