رخ سیب سرخ و رخ نار زرد

نه‌ آن‌ یک‌ ز شادی نه این‌ یک ز درد

به تدبیر خود را سبک‌ بارکرد

به هر ده‌قدم یک‌دو خربوزه خورد

مگر دل ندادش کزان بگذرد

وزان پوست‌ها رنج و زحمت برد

ز جوشن‌شکافان صحرانورد

برآمد ز خوارزم و قپچاق گرد

به‌ناچار الف را انف خواند خرد

معلم برآشفت وگوشی فشرد

خدنگی‌همه‌خواری و رنج و درد

گدازندهٔ سرزنش‌های سرد

به یاری رسیدش یکی رادمرد

به‌ چیزبش پیچید و بر دوش کرد

نگر تا پیمبر چه گفت از خرد:

«‌بگو راست هرچند مرگ آورد»

پی چیست این ساز و برگ نبرد؟

هم این کشتی وییل جنگی و مرد

بدو گفت دستور آزادمرد

که این را هم‌اکنون توانیم کرد

نشد چشمه‌ از پاسخ‌ سنگ‌، سرد

به کندن در اِستاد و ابرام کرد

بپرهیز از آزردن نیکمرد

که با نیکمردان کسی بد نکرد

هوای بزرگی بسر داشت مرد

نیاسوده یکدم ز ننگ و نبرد

بخندید ازبن گفته آزادمرد

که ای فارغ از رنج و حرمان و درد

باری اندر عدل و داد و نیکوئی کرد آنچه کرد

مرحبا سلطان‌، زهی خسرو، فری آزادمرد

کلده و آشور و لیدی را گرفت اندر نبرد

مر یهودان را بداد آزادی و خشنودکرد

اندرین هنگامه ناگه بابک اندر پارس مرد

اردوان ملک نیای وی به پور خود سپرد

چون به لشکر وقت آسایش ملک نیکی نکرد

روز پیکار از سر سلطان بر آرد خصم‌، گرد

داد مردی داد نادر اندر ان دشت نبرد

تا برآورد از سر افغان به یک شلیک کرد

باید از درد جست چارهٔ درد

مرد بی‌درد مرده است نه مرد