ذکر حق کن همیشه بر لب ورد

یاد استاد خود کن ای شاگرد

بسته ام در کمند و خسته زدرد

بردم کاش آنکه باز آورد

بلبل از باغ رفت و گل پژمرد

فرودین رخت از گلستان برد

بفرمای تا پهلوانان گرد

نمایند در خانه اش دستبرد

طلایه بدست محمد سپرد

که بودی جوان مرد و خون خوار و گرد

و زان پس روان شد یکی تند مرد

به آدشته نزد آقاخان چو گرد

به فیروزی گنبد لاجورد

بپوشند گردان سلیح نبرد

که گر آسمان نطع کین گسترد

ز گوش خرد گوشوارم برد

ندانستم این گنبد لاژورد

کند روی سرخم بدینگونه زرد

بنوشم ز جویت بسی آب سرد

به کنج تو آسایم از باد و گرد

وگر پوست باید ز تن دور برد

زقصاب یل به که چوپان گرد

مکش برهّ میش دهقان گُرد

که او را به زنهار عدلت سپرد

بسنجید گفتار مرد خرد

که گفتار دانا روان پرورد

به ویژه پدرْت آن گران‌مایه مرد

که با شیر نر کوشد اندر نبرد

حریف شش‌انداز را گاه نرد

به ششدر نهم مهره اندر نبرد

نه بینی بجا جز یکی جوی خورد

شده آب روشن پر از لای و درد

بفرمان میر مهین کار کرد

به تلفیق این نامه تیمار خورد

بهادر آن امیر هنرپیشه مرد

که با شیر نر کوشد اندر نبرد

بر سر تل ماه می گذرد

روشنی از مه و ستاره برد

بسته ام در کمند و خسته ز درد

بر دم کاش آنکه باز آورد