هزاران دور باید تا که مردی

ببیند روی قطبی یا که فردی

به افرنگی بتان خود را سپردی

چه نامردانه در تبخانه مردی

خرد بیگانه دل سینه بی سوز

که از تاک یناکان می نخوردی

گرفتم یک دو روزی زود مُردی

چرا سوقِ کلام از یاد بردی؟

چو می‌شد با کلاهی ماه گردی

چرا این کار را زوتر نکردی؟

خوب کردی که یادِ من کردی

واقعاً مردی و عجب مردی

سر درختی و میوه را بردی

همه کاه و بیده را خوردی

مگر طرابلس غرب را تو خود خوردی‌؟

به یک سکوت منش پاک از میان بردی‌؟

امید است آن‌که زین پس رام گردی

بساط بی‌وفایی درنوردی

رفتی و لذّت دانش بردی

ذوق‌ها را به دماغ افسردی

بس که از خود ادا درآوردی

مر مرا نیز مفتضح کردی

برهمن را بر صنم بردی

کرک را همسر غنم کردی

هر دو رستند ازین جوانمردی

این یک از درد و آن ز بی دردی

مردمی رخت بست و همدردی

غیرت و عفت و جوانمردی

چون که بود از وظیفه ی مردی

خواستم‌زوبه‌حجب‌و خونسردی

گاه آهن‌دلی و خون‌سردی

گاه نرمی و کدخدا مردی

هست شرط مهم جوانمردی

نه لئیمی و بخل و بی‌دردی

وانکه دانگی بدست آوردی

همچو گل در شکم نهان کردی

عیب چیزی مکن به دَم سردی

بهتر از او بیار اگر مردی

غیرت‌ و دین‌، شهامت‌ و مردی

همه گردد بدل به بیدردی

پاسبان با کمال بی‌دردی

بود ناظر ولی به خونسردی