برآنم که بی‌خواب بودی سه شب

به من بازگوی این و بگشای لب

سکندر چو دید آن بخایید لب

برو تیره شد روز چون تیره شب

بخندید زان چاره در زیر لب

دو بسد نهان کرد زیر قصب

یکی را ز کمی شده خشک لب

یکی از فزونیست بی‌خواب شب

همی رفت ازین سان دو روز و دو شب

کسی را به خوردن نجنبید لب

ازان پس به کس نیز نگشاد لب

پر از غم همی بود تا نیم‌شب

یکی کودک آمد زنی را به شب

بدو ماند هرکس که دیدش عجب

هم‌انگه درفشی برآورد شب

که بنشاند آن جنگ و جوش و جلب

چو بگذشت یک پاس از تیره شب

بیاسود طایر ز بانگ جلب

هرانکس کجا یافتی از عرب

نماندی که با کس گشادی دو لب

عرابی ذوالاکتاف کردش لقب

چو از مهره بگشاد کفت عرب

برفتند نعمان و منذر به شب

بسی نامداران گرد از عرب

وزان پس بدان پند شاه عرب

پرستش بدی کار او روز و شب

سخنهایش بشنید شاه عرب

به پاسخ برو هیچ نگشاد لب

کسی کو ندارد بود خشک لب

چنانچون توی گرسنه نیم‌شب

بیامد ز آموی یک پاس شب

گذر کرد بر آب و ریگ فرب

چو برگشت و آمد به شهر فرب

پر از رنگ رخسار و پرخنده لب

هر آنکس که آید به روز و به شب

ز گفتار بسته مدارید لب

پیاده شد از اسب و بگشاد لب

چنین گفت کاین منذرست از عرب

به گوش من آید بتاریک شب

که بگشاید از رنج یک مردلب