لطف دلدار این قدر باید

که رقیبی ازو به رشک آید

با آنکه شب از غصه غمم فرساید

روزم همه آرزو که شب کی آید

دیده را دیدن تو می‌باید

اگرم قصد جان کنی شاید

وگر خویِ بدت اندر رباید

از آن جز دوزخت چیزی نیاید

به غمزه چشم او دل می‌رباید

به بوسه لعل او جان می‌فزاید

به هر آیینه حسنی نو نماید

ز هر برجی به شکل نو برآید

اگر به بادهٔ رنگین دلم کشد شاید

که بویِ خیر ز زهد و ریا نمی‌آید

همه را عقل با تو بنماید

آنچه بود آنچه هست آنچ آید

معرفت کی ز قال می زاید

رهبر کور کور کی شاید

چو فیض نور علم از عقل آید

فیوضات عمل از عشق زاید

باشد که یکی ز ره درآید

این گمشده را رهی نماید

این پرده شکافتن نشاید

از مور تهمتنی نیاید

گر موج خطا ز من برآید

بر تو ز خطای من فزاید

آنگاه نقاب برگشاید

دریا که به موج اندر آید

چو دریا خویش را خواهد نماید

بر آرد جوش اندر موجه آید

چون که این بحر موج زن آید

موج آغاز نام او باید

چون که این بحر موج زن آید

موج آغاز نام او باید

چو دریا خویش را خواهد نماید

بر آرد جوش اندر موجه آید

دولت آنست که از در صنمی تازه درآید

در بر اغیار به بندد سر مینا بگشاید

هر شبی نالهٔ من خواب جهانی برباید

تاکه در خواب نگارم به کسی رخ ننماید

من خود این تجربه‌ کردم که می از دست جوانان

[...]

ازین پس دور من چندی نپاید

مگر دوران هجرانم سرآید

مرا زان حسن روز افزون که جان کاست

به دل هر روز صد حسرت فزاید

پس از مرگم به بالین آمد آری

[...]