بچشم عجب، سوی کاه کرد کوه نگاه

بخنده گفت، که کار تو شد ز جهل، تباه

ز هر نسیم بلرزی، ز هر نفس بپری

همیشه، روی تو زرد است و روزگار، سیاه

مرا بچرخ برافراشت بردباری، سر

[...]

ز وحشت سست شد بر جای ناگاه

ز رنج خستگی درماند در راه

ندیدم ناله‌ای بودم سحرگاه

شکنجی دیدم و گشتم یکی آه

بخود هر شاخه‌ای لرزید ناگاه

فتاد آن برگ مسکین بر سر راه

نماند بر بلندی هیچ خودخواه

درافتد چون تو روزی بر گذرگاه

بدامان گلستانی شبانگاه

چنین میکرد بلبل راز با ماه

چشمهٔ نور است این آب سیاه

تو نکردی چون خریداران نگاه

تا بود پائی، چرا مانم ز راه

تا بود چشمی، چرا افتم به چاه

از آن معنی نشستم بر سر راه

که تا از ره شناسان باشم آگاه

کوها کارست در این کارگاه

کس نمی‌بیند ترا، ای پر کاه

شد پریشانی چو باد و من چو کاه

پیش باد، از کاه آسایش مخواه

قاضی کشمر ز محضر، شامگاه

رفت سوی خانه با حالی تباه

کرد خشم آلوده، سوی زن نگاه

گفت کز دست تو روزم شد سیاه

کور و عاجز بس در افکندم بچاه

تا که شد هموار از بهر تو راه

نمودن رهروان خرد را راه

ز هر بیراهه و ره بودن آگاه

مباش اینگونه بی‌پروا و بدخواه

بسا گردد شکار گرگ، روباه

حدیث اتحاد مرغ و روباه

بود چون اتفاق آتش و کاه

ز هر گردی، برون افتادی از راه

ز هر بادی، پریدی چون پر کاه

جهان چون دل بت پرستان، سیاه

مه از دیده پنهان و در راه، چاه

فلک، در نورد و تو در خوابگاه

تو مدهوش و در شبروی مهر و ماه