کنون هر یکی از یک اندام ماه

فرستیم یک نامه نزدیک شاه

در گنج بی‌رنج بگشاد شاه

گزین کرد ازان یاره و تاج و گاه

فغستان چو آمد به مشکوی شاه

یکی تاج بر سر ز مشک سیاه

چو سرو سهی بر سرش گرد ماه

نشایست کردن به مه بر نگاه

به پاسخ به دانا چنین گفت شاه

که هر دل که آن گشته باشد سیاه

بدو گفت زین پس مرا بر گناه

نگیرد خداوند خورشید و ماه

ازان سوی کاهش گرایید شاه

نکرد اندر آن هیچ تن را نگاه

سکندر بیامد بران بارگاه

دو لب پر ز خنده دل از غم تباه

یکی بدره دینار و اسپی سیاه

بهرای زرین بفرمود شاه

ببینی کنون ژنده پیل و سپاه

که پیشت ببندند بر باد راه

به هر سو همی رفت زان‌سان سپاه

تو گفتی جز آن بر زمین نیست راه

هم‌انگه چو آمد به منزل سپاه

گروهی برفتند نزدیک شاه

سپه را چرا کرد باید تباه

بدین مرز بی‌ارز و زین‌گونه راه

ازین جنگ گر بازگردد سپاه

سوار و پیاده نیابند راه

مرایار یزدان و ایران سپاه

نخواهم که رومی بود نیک‌خواه

چو آگاه شد فور کامد سپاه

گزین کرد جای از در رزمگاه

به گردون براندند بر پیش شاه

درونش پر از نفط کرده سیاه

ازان ابرش و خنگ و بور و سیاه

که دیدست شاهی ز آهن سپاه

از آتش برافروخت نفط سیاه

بجنبید ازان کاهنین بد سپاه

طلایه فرستاد هر سو به راه

همی داشت لشکر ز دشمن نگاه