تو گفتی که ابری برآمد سیاه

ببارید آتش بران رزمگاه

نخستین که نوک قلم شد سیاه

گرفت آفرین بر خداوند ماه

هزار اشتر از گنج دینار شاه

چو سیصد ز دیبا و تخت و کلاه

که او داد بر نیک و بد دستگاه

خداوند خورشید و تابنده ماه

بدانست کان تاج و تخت و کلاه

نبخشد ورا نامبردار شاه

مگر گنج و فرمان و رای و سپاه

تو داری برین بر فزونی مخواه

چو در پیش او انجمن شد سپاه

ز نام‌آوران و ز گردان شاه

بمانم چنین هم به فرمان شاه

نخواهم سپاه و نخواهم کلاه

زن و کودکانش بدین بارگاه

بیاوردم آن گنج و تخت و کلاه

به فرزند پاسخ چنین داد شاه

که از راستی بگذری نیست راه

سپارم به تو تاج و تخت و کلاه

نشانم بر تخت بر پیشگاه

همانا شنیدی که کاووس شاه

به فرمان ابلیس گم کرد راه

اگر تخت خواهی ز من با کلاه

ره سیستان گیر و برکش سپاه

پیاده دوانش بدین بارگاه

بیاور کشان تا ببیند سپاه

چه باید مرا بی‌تو گنج و سپاه

همان گنج و تخت و سپاه و کلاه

چگونه کشم سر ز فرمان شاه

چگونه گذارم چنین دستگاه

به هر رزمگه باید او را نگاه

گذارد بهر زخم گوپال شاه

همی رفت تا پیشش آمد دو راه

فرو ماند بر جای پیل و سپاه

به یاران چنین گفت کز رای شاه

نپیچیدم و دور گشتم ز راه

پشوتن بدو گفت اینست راه

بر این باش و آزرم مردان بخواه