نیرزد به هیچ ار نه زآگاهی است

عطاگر همه دولت شاهی است

وجودت پیش من برگ گیاهی است

و گر سوزی که بر من برگ کاهی است

سرش با فر و زیبِ تاج شاهی است

روان فرمانش از مه تابه ماهی است

هر غنچه نشکفته نظر باز نگاهی است

هر لاله دلسوخته سرچشمه آهی است

بتخانه به رنگینی صحرای جنون نیست

هر سایه خاری شکن طرف کلاهی است

سامان وطن در گرو برگ سفر کن

[...]

جلوهٔ تو شمع سحرگاهی است

قافله سالار نفس راهی است

عشق از اول دشمن آگاهی است

غفلت از نادانی و گمراهی است

به هر ذره بدان روئی و راهی است

بر اثبات وجود او گواهی است

این مقبره کش آیت ظل اللهی است

انوار کرامتش زمه تا ماهی است

سبط علی و شهنشهش نام بلی

جز سبط علی که زیب شاهنشاهی است

و دیگر مرا کار، خونخواهی است

نه تدبیر و ملک و شهنشاهی است

گر به دل ها سکه ی آگاهی است

ماه تا ماهی عبیداللهی است

فلک از سینه ما دود آهی است

زمین داغ جبین روسیاهی است

چنین گفتند دانایان کزین سوی

بدان سوی فلک پوشیده راهی است

بدعوی نیستی را نام هستی

[...]

مسلمان شرمسار از بی کلاهی است

که دینش مرد و فقرش خانقاهی است

تو دانی در جهان میراث ما چیست؟

گلیمی از قماش پادشاهی است

مسلمان گرچه بی خیل و سپاهی است

ضمیر او ضمیر پادشاهی است

اگر او را مقامش باز بخشند

جمال او جلال بی پناهی است

ای که عمریست راه پیمائی

بسوی دیده هم ز دل راهی است

لیک آنگونه ره که قافله‌اش

ساعتی اشکی و دمی آهی است

منزلش آرزوئی و شوقی است

[...]

ازین معنی سخن گفتن، تباهی است

چنین پیوند را پایان، سیاهی است

خیال کژ به کار کژ گواهی است

سیاهی هر کجا باشد، سیاهی است