به پیدایی ذات پنهان تو

به گیرایی ذیل احسان تو

نه این آتش افتاده بر جان تو

که افتاده بر دین و ایمان تو!

نی طاقت وصلت مرا نه صبر در هجران تو

وصلت بلا هجرت بلا ای من بلاگردان تو

در یکدگر افتاده‌اند از بس شهیدان هر طرف

جای تپیدن کی بود بر کشته در میدان تو

تنها نه من گشتم خراب از جلوه مستانه‌ات

[...]

ای آب خضر، سایهٔ سرو روان تو

آتش به جان، گل از رخ چون ارغوان تو

محو سبک عنان مژه کافرت شوم

رنگین نشد به خون دو عالم سنان تو

باشد به رنگ جوشش پروانه، گرد شمع

[...]

دارم دلی دو نیم، ز تیغ زبان تو

زخمم، نمک چش لب شکرفشان تو

جان رفت از میان و به کین بسته ای کمر

نتوان برید، الفت تیغ از میان تو

خوش آنکه پیماید قدح، چشم جفا پیمان تو

از خویش بستاند مرا، گیرایی مژگان تو

صبر گران تمکین من، کوه است و می بازد کمر

چون بگذرد دامن کشان، سرو سبک جولان تو

بدان تقوی، آن را که اقران تو

نگیرند در حشر، دامان تو

به دل ها ناوک انداز است دایم ابروان تو

جدا هرگز ندیدم تیر مژگان از کمان تو

به غیر از خویش رفتن چارهٔ دیگر نمی بینم

که باشد بی نشانی یک نشانی از نشان تو

اگرچه پیش از این نشنیده بودم زان دهان حرفی

[...]

از غیر، ایمنم، که بود پاسبان تو

خون من اینکه ریخته بر آستان تو

صد رنگ میوه داده نهالت، ولی چه سود

زان میوه تر نکرد لبی باغبان تو؟!

این خط و خال، دشمن دین و دل من است؛

[...]

دست در آفاق یافت نرگس فتان تو

سینه مردم شکافت خنجر مژگان تو

خنده بدریا زنند دیده گریان من

پرده گل بر درد غنچه خندان تو

قدر گهر کرد پست عقد لآلی من

[...]

بلکه میرد هردم از عصیان تو

آنچه بود و زایدش ایمان تو

ای زن و فرزند من قربان تو

دست کوتاه من و دامان تو

شغل او تحصیل آب و نان تو

کار این ترتیب قوت جان تو

جان فدای خنجر بران تو

من شهید آن لب خندان تو

جمله اینها می رسد بر جان تو

وای بر جان و اخوان تو

نان خوریم از سفره ی احسان تو

آب نوشیم از کف عمان تو

من فدای لطفت بی پایان تو

بنده ی شرمنده ی احسان تو

نور بخشد آتش سوزان تو

تا چه بخشد روی نورافشان تو

ما همه گوشیم بر فرمان تو

تشنه لب بر جرعه ی عنوان تو

استخوان و جان من قربان تو

من فدای آتش سوزان تو