آنکه ماه زمین بود نامش

چون ببینند مردم انعامش

بستم احرام آستانه شاه

بامید سخاوت عامش

ز آنکه مشهور بود در عالم

صیت انعام و ذکر اکرامش

خود نهادند پیش من کاری

[...]

اگر مبهم بود القاب و نامش

بگوید با تو اینمخلص تمامش

چو باشد تند اماره است نامش

بود لوامه چون کردند رامش

در آن منزل که حاصل گشت کامش

به معنی مطمئنه گشت نامش

بود در راستی اول مقامش

میان عشق و مستی کشت نامش

عمل اینجا همی کنی نامش

پس جزای عمل در انجامش

پسنه دهنی که مستم از بادامش

تا زر ندهی مرا ندانی نامش

فرشی که فکندم از پی آرامش

پهلو چو بر آن نهی بدانی نامش

آنک افتاد چو ماهی دل من در دامش

ماهی از شست برون کن که بدانی نامش

زان دوایی که نیست انجامش

سر علّت ببر که شد نامش

ما از در او دور و چنین بر در و بامش

باد سحری می‌گذرد، باد حرامش!

تا بر گل روی از کله‌اش دام نهادی

مرغان ز هوا روی نهادند به دامش

ای مرغ ز دام سر زلفش خبرت نیست

[...]

به حسن نظم چون دادی نظامش

کنون زیب و بهایی ده تمامش

همایون کوکبی خورشید جامش

فریدون موکبی جمشید نامش

ازین خور طلعتی ناهید رامش

از این مه پیکری، خورشید نامش

پرستاری« پری رخسار» نامش

پری و آدمی از جان غلامش

برآورده به بخت نیک کامش

به مردی رفته بر خورشید نامش

خطبه و سکه عالی از نامش

بر جهانی ز فیض انعامش

سیّد که بود نعمت‌اللّه به نامش

در آینه بنمود مراتب به تمامش

آن خواجه که شد فلک غلامش

آرایش عقل گشت نامش