برو ز آن سیاهان ابر کوه و راغ

شد انبوه بر بوم چون خیل زاغ

چو طاووس گون روز پرد ز راغ

درآید شب تیره همرنگ زاغ

به روز آن گهرها چو بشگفته باغ

به شب هر یکی همچو روشن چراغ

ز زر و زبرجد یکی نغز باغ

درو هر گل از گوهری شب چراغ

هزار دگر کرگان ستاغ

به هر یک بر از نام ضحاک داغ

کرا پر طاووس باشد به باغ

چگونه نهد دل به دیدار زاغ

شبی همچو زنگی سیه تر ز زاغ

مه نو چو در دست زنگی چراغ

دل تیهو از چنگ طغرل به داغ

رباینده باز از دل میغ ماغ

گلی بد که شب تافتی چون چراغ

به روزی دو ره بشکفیدی به باغ

هزار دگر کرگان ستاغ

به هر یک بر از نام ضحاک داغ

لب چشمه‌ها بر شخنشار و ماغ

زده صف سمانه همه دشت و راغ

بد از پیش هر در یکی تازه باغ

پر از گونه‌گون گل‌ چو روشن چراغ

چنان روشن از می بلورین ایاغ

کز او کور دیده به‌شب بی‌چراغ

چو پر حواصل برآورد زاغ

برافروخت ز ایوان نیلی چراغ

گه افکند نخچیر بر دشت و راغ

گهی زد به غالوک در میغ ماغ

دهی دید در راه در دشت و راغ

بی اندازه پیرامنش کشت و باغ

ز رنگین سپرها در و دشت و راغ

چنان گشت کز گل به نوروز باغ

می زرد بد در بلورین ایاغ

چو در آب پاک از نمایش چراغ

چنین گویان همی گشت اندران باغ

دو دیده پر زخون و دل پر از داغ

رَز اندر رَز شکفته باغ در باغ

ز خوبی و خوشی وی را که وراغ