چو روی زمین گشت چون پر زاغ

ز افراز کوه اندر آمد چراغ

همه کوه و هم دشت و هامون و راغ

سراپرده و خیمه بد همچو باغ

همه دیده پر خون و دل پر ز داغ

ز رنج روان گشته چون پر زاغ

سپاهست چندان برین دشت و راغ

که روی زمین گشت چون پر زاغ

همه دیبهٔ خسروانی بباغ

بگسترد و شد گلستان چون چراغ

جگر خسته هومان بیامد چو زاغ

سیه گشت از درد رخ چون چراغ

که پوشیده‌رویان از آن درد و داغ

شده لعل رخسارشان چون چراغ

دل شاد دار و پند کسایی نگاه دار

یک چشمزد جدا مشو از رطل و از تفاغ

ای گرفته کاغ کاغ از خشم ما همچون کلاغ

کوه و بیشه جای کرده چون کلاغ کاغ کاغ

ای گرفته کاغ کاغ از خشم ما همچون کلاغ

کوه و بیشه جای کرده چون کلاغ کاغ کاغ

ناگاه همی زدم من ، ای شمع و چراغ

از شهر بباغ با دلی پر غم و داغ

باغ ار چه بود جای تماشا و فراغ

دوزخ بود ، ای نگار ، بی روی تو باغ

یکی از بر خنگ زرین جناغ

یکی بر نوندی سیه تر ز زاغ

شود خانه ویران و پژمرده باغ

بیفتد ستون و بمیرد چراغ

میان آبگیری به پهنای راغ

شنا بردر آب شکن گیر ماغ

شده زرد گلنارش از درد و داغ

به گرد اندرش گرد م پر زاغ

یکی دشت پیمان برّنده راغ

به دیدار و رفتار زاغ و نه زاغ

به دست سیاهان می چون چراغ

همی تافت چون لاله درچنگ زاغ

ز بس هندو انبوه چون خیل زاغ

زبس‌ خشت‌ و خنجر چو رخشان‌ چراغ

ستاره چو گل گشت و گردون چو باغ

چو پروانه پروین و مه چون چراغ

گلش گشته گل سرو زرین کناغ

چو پرّ حواصل شده پرّ زاغ