کتایون و آن مرد ناسرفراز

مرا داشتند از چنان کار باز

چنین گفت هیشوی کان سرفراز

دلیرست و دانا و هم رزمساز

فرود آمد از بارهٔ سرفراز

به پیش جهاندار و بردش نماز

چو برگشت از جایگاه نماز

بکند آن دو دندان که بودش دراز

من ایدر بمانم به رنج دراز

ندانم که کی بینمت نیز باز

بگفتیم و پاسخ چنین داد باز

که در کوه با اژدها رزم ساز

بدو گفت رو خنجری کن دراز

ازو دسته بالاش چون پنج باز

خود و اهرن از جای گشتند باز

چو خورشید برزد سنان از فراز

چو آواز او آن دو گردن‌فراز

شنیدند و بردند پیشش نماز

چو آمد به نزدیک تختش فراز

بر او آفرین کرد و بردش نماز

همه پاک بردند پیشش نماز

که کوتاه شد رنجهای دراز

فراوانش بستود و بردش نماز

وزانجا سوی تخت رفتند باز

وزان جایگه شد سوی روم باز

چو گشتاسپ شد سوی راه دراز

جهانشان بفرسوده با رنج و ناز

همه شیرگیر و همه سرفراز

چو آید سرانجام پیروز باز

ابر دشمنان دست کرده دراز

چو شاه جهاندار بشنید راز

بران گوشهٔ تخت خسپید باز

درفشی بدو داد و گفتا بتاز

بیارای پیلان و لشکر بساز

دریغ آن شه پروریده به ناز

بشد روی او باب نادیده باز

سپاهش ندادند پاسوخ باز

بترسیده بد لشکر سرفراز

به فرمان دستور دانای راز

فرود آمد از باره بنشست باز