مرا تنها بماند اینجا به خواری

چو خان راه مرد رهگذاری

الا ای خوش نسیم نوبهاری

تو بوی زلف آن بت روی داری

درود از من فزون از هر شماری

درود از من فزون از هر بهاری

چه آن سوگند و چه باد گذاری

چه آن زنهار و چه ابر بهاری

کجا یابی تو چون من دوستداری

چو شاهنشاه موبد شهریاری

دلی دارم به دستت زینهاری

ندید از تو مگر زنهارخواری

همان ابری که باری درد و زاری

ازو بر بیدلانت سنگ باری

گهی با دوست کردن بردباری

گهی بی دوست کردن زارواری

چنین بودم که گفتم روزگاری

ببرده گوی کام از هر سواری

درخت پر گل و باغ بهاری

بهار خرم و ماه حصاری

نهادم دل بدان سان کم تو داری

ز تو فرمان و از من بردباری

دریغ آن مهر و آن امیدواری

که جانم را بُد اندر مهرکاری

به پای کوه نوشین رودباری

به گرد رود زرین مرغزاری

ز رامش بود کبگ کوهساری

چنان کز رنگ شیر مرغزاری

ز بی آبی درآمد روزگاری

که در وی خشک شد هر رودباری

اگر کردم جفا و زشت کاری

تو با من کن وفا و مهر و یاری

بداند هر که در آفاق باری

که یاری داد جان از بهر یاری

من آن بودم که از اومیدواری

همی بردم به دریا بر، سماری

ز تو دیدم فراوان خوب کاری

مگر بخشایش و آمرزگاری

جزای من بس است این شرمساری

بلای من بس است این بردباری