کنون کامیدم از تو یافت یاری

به ملکم نیز هست امیدواری

بخور مجمر از عود قماری

زده ره چون نسیم نو بهاری

یکی چون بی وفا باشد نگاری

به دل کردن بدیگر گل عذاری

ز جا برخاست با صد بی قراری

چو مه بنشست در شبگون عماری

ملک گفتا که هست این سهل کاری

به کابینی بیرزد چون تو یاری

ولیکن خواهمت فرمود کاری

کشیدن جوئی اندر کوهساری

روان کن نامه‌ای با یادگاری

عتاب و لطف را در وی شماری

گمان نفتاد کافتد خار خاری

به چشم دوستی زندک غباری

بگفتش دور کن زان دوست یاری

بگفت این نیست شرط دوست داری

تعجب کرد شه زان استواری

وزان سوزش به چندان پخته کاری

روان شد نازنین کز راه یاری

شهید خویش را گرید به زاری

به پایان شو که من زین بی قراری

به خواهم مردن از شب زنده داری

چو تو امید هر امیدواری

امیدم هست کامیدم بر آری

عروس غنچه را نو شد عماری

کمر بر بست گل در پرده داری

مرا بگذاشتی در خاک خواری

چو مه بر آسمان گشتی حصاری

خورشید به نیلگون عماری

دربان درش به پرده داری

ز آنجا به طریق تاجداری

بنشست به دومین عماری

پس داد بهر خجسته یاری

ز آوردهٔ خویش یادگاری

هر گه که علم شدی به کاری

در غایت آن به کوش باری

چون یافت دل این امیدواری

ای خامه بیار تا چه داری