شدند آن سروران یکسر سواره

برفتن در گذشتند از ستاره

ره خورشید از بهر نظاره

گرفته بود از انبوه ستاره

چنان کردند بر بالا گذاره

که بگرفتند بر گردون ستاره

چو کرد آن آب دریا را گذاره

فگندش آب دریا در کناره

اگر من بودهام ازسنگ خاره

چگونه کردهام دریا کناره

چنان شد روی گردون از ستاره

که گفتی گشت گردون پاره پاره

ز زاری کردن آن ماهپاره

بفریاد آمد از گردون ستاره

بمانده بود گردون بر نظاره

ز بیداری رخ او چون ستاره

ز عکس تیغ چرخ هفت پاره

نهان شد روز روشن چون ستاره

غبار خاک زیر پای باره

شده چون سرمه درچشم ستاره

شه خسرو بسان کوه پاره

بتیغ خون فشان میکند خاره

گل تر بر کمیتی شد سواره

نثارش کرد خورشید از ستاره

ترا این زندگانی آشکاره

نهانی هست مرگ باره باره

مدان جانا تو دل آن گوشت پاره

که کافر را بود چون سنگ خاره

نماید نورش اول پاره پاره

پس آنگه جمع گردد چون ستاره

نفخت فیه من روح آشکاره

ز تست و هم توئی برخود نظاره

بقدر فهم در قرآن نظاره

کند آخر ندارد هیچ چاره

در الاییم اینجا آشکاره

حقیقت خود بخود اینجا نظاره

ازو برخور که آمد آشکاره

بباید کردنت جانان نظاره

توئی ای ذات بیچون آشکاره

بروی دار خود برخود نظاره