گردید نژند خاطری شاد

مانا که دل از تپیدن افتاد

وان صید بدست کودکان داد

رفت آن هوس و امید بر باد

زان گمشدگان نکرد کس یاد

[...]

فتاد از پای و کرد از عجز فریاد

ز شاخی مادرش آواز در داد

کارگر خاکم و مزدور باد

مزد مرا هر چه فلک داد، داد

چهر چمن زرد شد از تند باد

برگ ز گل، غنچه ز گلشن فتاد

قبای سرخ گل دادند بر باد

ز مرغان چمن برخاست فریاد

مرا افتادگی آزادگی داد

نیفتاد آنکه مانند من افتاد

بیم آن دارم کازین جور و عناد

بر من افتد آنچه بر آنان فتاد

به درویشی، بزرگی جامه‌ای داد

که این خلقان بنه، کز دوشت افتاد

پیشه‌ام این ست، گر کم یا زیاد

من شدم شاگرد و ایام اوستاد

که این تیشهٔ کین بدست تو داد

فتاد این وجود نزارم، فتاد

با همه تردستی، از پای اوفتاد

دل به رنج و تن به بدبختی نهاد

از کنار در، کنیز آواز داد

بعد ازین، نان را کجا باید نهاد

ترا دادست دست شوق بر باد

مرا کندست سیل اشک، بنیاد

تو خود دادی بساط خویش بر باد

تو افتادی که کار از دست افتاد

بجز پستی، از آن بلندی نزاد

کسی را چنین سربلندی مباد

کسی کاین خانه را بنیاد بنهاد

مرا بست و شما را کرد آزاد

چشم طوطی چون ببازرگان فتاد

بانگ زد کای خواجه صبحت خیر باد

بر زنخ از حیله بیفکند باد

موش بترسید و ز ترس ایستاد

بر آن صندوق زد قفلی ز پولاد

چراغ ایمن نمود، از فتنهٔ باد

مرا نقاد گردون قیمتی داد

که بستندم چنین با قفل پولاد