سپهدار ایرانش خواهم بداد

نیارم ز کردار او هیچ یاد

که از روسبی باشد او را نژاد

بر او روزگار بزرگی مباد

گراز پلید آن بد بدنژاد

که چون او سپهبد به گیتی مباد

چو پاکان شیراز پاکی نهاد

نباشد که رحمت بر آن خاک باد

که البرز کوه است جای غباد

مکان فریدون با فر و داد

گروهی همه بد دل و بد نهاد

دل خود به خون کسان کرده شاد

وزیران کشور منیجک نهاد

امیران لشکر بت حور زاد

خجسته بماندی پس از کیقباد

همان درگه طوس نوذر نژاد

به دوران اکمین کرکس نژاد

همه خاک شامات دادی به باد

به وقت جهان جوی ساسان نژاد

جهان را نمودی پر از مهروداد

که نفرین بر این بخت ناخوب باد

سزد گر نباشیم از آن هیچ شاد

کجایند آن نامداران راد؟

همان ملت آسمانی نژاد

که کرمانی راد پاکی نهاد

همه داد مردی و دانش بداد

نشینند و گویند مردان راد

به نیکی نیارند نام تو یاد

از آن روی دادم سر خود به باد

که تا خود نباشم به بیگانه شاد

همه کشور آباد سازی به داد

براندازی از بن بد و بد نهاد

زگفتار فردوسی پاکزاد

بسی کرده ام اندرین نامه یاد

صبح مؤذن چو کرد وصف تو بر بام، داد

باده روشن بزن، تا به شب از بامداد

گیتی فرتوت شد باز، به عهدت جوان

از سر پیر و جوان سایه تو کم مباد

ای که بود عقل کل طفل دبستان تو

[...]

چند بباید زدن از داد، داد

دادرس آمد که دهد داد، داد

دکمه علمی که طبیعت گشود

بر همه شاگرد و تو شد اوستاد

کس نشناسد دل آزاده را

[...]

ای آیت مهر، وی معنی داد

ایزد ز کرم داد همه داد

از، زلف و رخت پیدا و عیان

هم صبح امید هم شام مراد

ای عمر ابد با عمر تو کم

[...]