ز یک سو اسب بینی رخ نهاده

ز یک سو پیل بر گردن فتاده

کمان بر شیر دهقان برگشاده

بره دو پای بر کژدم نهاده

چو طاوسیست گردون پرگشاده

جهانی خلق را بر پر نهاده

به صد سختی درین زندان بزاده

بسی جان کنده آخر جان بداده

چنان بندی‌ست بر جانشان نهاده

که ابروشان نبیند کس گشاده

ز من عیبی که میبینی رضا ده

چو بخریدی مکن عیبم بهاده

نشسته بودم و شمعی نهاده

جماعت سوی من سمعی گشاده

دو گنجش بود در کشتی نهاده

یکی از زر دگر از شاه زاده

به زاری چشم بر صحرا نهاده

وزو فریاد در صحرا فتاده

اگرچه بود گلرخ شاهزاده

ولی شه مات شد از یک پیاده

بخوابش دید لب بر لب نهاده

چو شکّر بر لب گل لب گشاده

دو چشم مور صد حلقه گشاده

ز عنبر بر در پسته نهاده

ز دست تو من کار اوفتاده

بیکبار از دو خر ماندم پیاده

کجا در تو رسد سگ با قلاده

چو تو بر گاو افگندی لُباده

دهن چون پستهٔ خندان گشاده

شکر بر لعل او دندان نهاده

بگل گفت ای خرد بر باد داده

همانا نیستی تو شاهزاده

تویی چون چشمهٔ نیسان گشاده

منم چون تشنه حالی جان بداده

تویی تیغی چوآتش برگشاده

منم در پیش تیغت سر نهاده

عروسان چمن برقع گشاده

هزاران بچهٔ بی شوی زاده

گل شیرین بشکّر لب گشاده

فسون میخواند سر بر خط نهاده