چون پری دید در پری‌زاده

دید دستی به راستی داده

برده‌پرور ریاضتش داده

او خود از اصل نرم‌سم زاده

گر بوَد دیوْ دیده‌افتاده

من پری دیدم ای پری‌زاده

تا بدانجا که آن ملک زاده

بود یکباره دل بدو داده

ماند بی‌خود در آن ره افتاده

چون کسی خسته بلکه جان داده

بیهشی خسته دید افتاده

چون کسی زخم خورده جان داده

شاه ازآن جان‌نواز دل‌داده

شب‌نشین سپیده‌دم‌زاده

رقص بر هر درختی افتاده

میوه دل برده بلکه جان داده

ای پای بر آسمان نهاده

دستت در گنجها گشاده

آوازه جود زر فشانت

در گنبد سیم گون فتاده

روی از لطفت چو گل ز مهتاب

[...]

سر پا برهنگانیم اندر جهان فتاده

جان را طلاق گفته دل را به باد داده

مردان راه‌بین را در گبرکی کشیده

رندان ره‌نشین را میخانه در گشاده

با گوشه‌ای نشسته دست از جهان بشسته

[...]

به میدان رفت شاه و شاهزاده

جهانی خلق بودند ایستاده

ز زخم چنگل او شاه زاده

فغان می‌کرد از درد چکاده

میان لشکر آن شاه زاده

تنش می‌شد سوار و جان پیاده

برفت آن شاه پیش شاه زاده

بدو آن دختر چون ماه داده

ز بس خجلت زبان با حق گشاده

برای عذر بر پای ایستاده

امیری بود پیشش ایستاده

مگر زد دست بر طبل نهاده

بود از جوشنش بالین نهاده

ز آهن بستری زیرش فتاده

بدادند و خوشی آن پاک زاده

دعا می‌گفتشان روئی گشاده

چو خواهد کرد گردونت پیاده

سواری را بکن ابرو گشاده

یکی انبان بگردن برنهاده

که سوی آسیا می‌شد پیاده