درین قحط شراب و منع باده

بمستان کاسه داده رو گشاده

طراوت آنچنانش آب داده

که عکسش کرده آب دل زیاده

همین مدبر که بختش پشت داده

چو دود از آتش بر سنگ زاده

سپاهی در رکاب شاهزاده

که از اقبال کشورها گشاده

بنفرین توپهایش لب گشاده

بر آنکس کس عبث از دست داده

حواری طره زانسان کج نهاده

که دهقان دیده دل از دست داده

چو عکس آن رخ چون سیم ساده

فتاده دیدم اندر جام باده

برهمن دختری دیدم به دیری

که بت در سجده ی او سر نهاده

هنوزش گردن شیران خونریز

نداده زحمت سیمین قلاده....

بسا کس را جهان زین تنگ جاده

ز راه کوه رفتن توبه داده

سوی کشمیر در این تنگ جاده

رود با آن نزاکت، گل پیاده

ز بارش عقل در حیرت فتاده

که یک طاووس چندین بیضه داده

نشان از قامت بلقیس داده

ولی کی داشت او این ساق ساده

کنون آن رسم از بس برفتاده

کمان را کس نمی سازد کباده

بساط دهر از فیل و پیاده

نشان از عرصه ی شطرنج داده

ز پهنای کفل جلدش زیاده

که شلوار عرب باشد گشاده

سوارش گر به کعبه رو نهاده

نصیب او شده حج پیاده

بیگانگی ز حد رفت، ساقی می صفاده

ما را ز خویش بستان، خود را دمی به ما ده

تا سرو ترا راه به گلزار فتاده

گل گشته به تعظیم تو از شاخ پیاده

مه حلقه ابروی تو در گوش کشیده

سر بر خط مشکین تو خورشید نهاده

دنباله چشم تو گذشته است ز ابرو

[...]

از توبه شود سرکشی نفس زیاده

گیرندگی سگ شود افزون ز قلاده

چون خضر میفشار درین خاک سیه پای

کز طول زمان سبز شود آب ستاده

از فیض چه گلها که نچیدیم دم صبح

[...]

بیگانگی ز حد رفت ساقی می صفا ده

ما را ز خویش بستان خود را دمی به ما ده

از پافتادگانیم در زیر پا نظر کن

از دست رفتگانیم دستی به دست ما ده

هر چند بوالفضولی است از دور بیش جستن

[...]