نظر بصورت یاری فکن که چون خورشید

بپا کدامنی از مادر فلک زاده

مبین بصورت آلوده دامنان زنهار

که خار بهتر از آن گل که در گل افتاده

ای از غم دهر همچو سرو آزاده

کم چون تو پسر مادر گیتی زاده

در دست بتان ز بهر پای اندازت

نرگس صفتست شش قماش آماده

در نور آنچنان در شب گشاده

که مرغ صبحدم در شک فتاده

منم در زاری از خواری فتاده

بصد زاری بخواری دل نهاده

آن سایه نیست، دایم دنبال او فتاده

چون من سیاه بختی سر در پیش نهاده

هر دم ز جور خوبان در حیرتم که: ایزد

آنرا که داده حسنی، مهری چرا نداده؟

با جمع عشقبازان تنها مرا چه نسبت؟

[...]

از همه قید عالم آزاده

لیک در قید عشق افتاده

در واقعه دیدمش پیاده

نزدیک رکاب شه ستاده

فیل نر کاو به کو در افتاده

عاجز آید ز پشه‌ای ماده

ظلم ترک دیار تو داده

به دیار مخالف افتاده

به راهش سبزه تر سرنهاده

ز خطش کار او بر پا فتاده

آن جفت سبیل تاب داده

کز فضله بر او گره فتاده

منم خاکی به پستی رو نهاده

به زیر پای نومیدی فتاده

ز عالم زاغ پا بیرون نهاده

خروس از صبحدم در شک فتاده

نظر چون بر رخش دوران گشاده

نظر نام شه دوران نهاده

چو رخ بنمود آن پیر فتاده

ز اسب خویشتن شه شد پیاده

ز زر بر گردنش طوقی فتاده

به گنج سیم ماری تکیه داده

که چونی با جفای بنده زاده

به درس تیزفهمی چون فتاده

از آن روزی که این مخدوم زاده

به مکتب خانه من پا نهاده

منم در گوشهٔ دوری فتاده

سری بر کنج رنجوری نهاده

منم چون اشک خود در ره فتاده

به دشت ناامیدی سر نهاده