تو خفته غافل و او ایستاده

یکایک می ستاند آنچه داده

در آن عقدت چنان کسری فتاده

که کس را نیست زان کسری زیاده

پی راحت ز مرکب شد پیاده

دراز افتاد بی مهد و وساده

رانش ز نشان داغ ساده

با داغ تو در بهشت زاده

گوی ذقنش ز سیم ساده

سبزه ز درون برون نداده

از قاعده ادب فتاده

خود را مجنون لقب نهاده

این عقده که بر رهت فتاده

از نوک سنان کنم گشاده

در مطرح آهوان نهاده

در بند وی آهویی فتاده

از هر مژه سیل خون گشاده

صد داغ به هر دلی نهاده

دیدش که چو مستی اوفتاده

دستور خرد ز دست داده

هستم سگ تو من فتاده

از حلقه دم کنم قلاده

گفت این دل و دین ز دست داده

در ورطه عشق ما فتاده

بادام به عبرت ایستاده

صد چشم به هر طرف نهاده

سمن را از بنفشه تاب داده

کله چه بسته و ابرو گشاده

ز بوی عطر کز هر سوفتاده

چمن، دکان عطاری گشاده

حریفان مست هر سویی فتاده

ندیمان دیده ها بر هم نهاده

کمانها دستها هر سو گشاده

سنانها سر سوی دلها نهاده

که ای عهد و وفا بر باد داده

به دین عشق رسم نو نهاده

گره در کار مفکن زین زیاده

که خوبان را بود ابرو گشاده

نه دیده مثل تو دیده نه کس نشان داده

فرشته خوی و پریروی و آدمیزاده

تویی که سرو بلندت ز پاکدامنی

قدم بدیده هیچ آفریده ننهاده

منم که جز بجمال تو همتم هرگز

[...]