شه خوزی ز غصّه جان بداده

شهنشاهی به بهرام اوفتاده

بپیش خاک خسرو جان بداده

بزاری درغم جانان فتاده

به هر چه از قضا آید رضاده

دل و جان را به نور او صفا ده

درین ره اولیا جمله ستاده

درین ره انبیا هم سر نهاده

یکی دلقی و دو نان و سجاده

چو دانا گوشهٔ عزلت فتاده

ترا در راه معنی راه داده

ز شوقت داغ بر دلها نهاده

چو در خمخانهٔ عشقی فتاده

بماندستی عیانی هست باده

نه منصور است اینجا جان بداده

سر خود بر کف جانان نهاده

دلم خونست در راهت فتاده

دمادم خون ازو اینجاگشاده

منم بیهوش با هوش اوفتاده

بحکم و رأی تو گردن نهاده

وصالش جزو و کلی هست داده

بود اینجا نباشد دوست و ساده

ندیدی شاه در میدان ستاده

از آنی چشم در کویش نهاده

سخندانان ما اینجا ستاده

دل وجان سوی مااینجا نهاده

جهانی در غم جانها بداده

جهانی در پی شادی فتاده

همه گنجست اینجا گه نهاده

بآخر این در گنجم گشاده

اگر از جام او نوشی تو باده

نگردی تو بگرد شیخ لاده

مرا گنج معانی او بداده

منم خاک ره آن شاهزاده

چو اندر چاه رفت آن مرد ساده

گرفت آن جامه‌هایش رند زاده

تو ناپاکی و هم ناپاک زاده

ز حتّ شهسوار ما پیاده

در آن شب این چنین خلقان ستاده

همه دل برجمال تو نهاده