بر شه دید هرمز ایستاده

مرّصع افسری بر سر نهاده

چو ضایع گشت اسب شاهزاده

قدم میزد رخی پر خون پیاده

به‌سوی تختش آمد شاهزاده

همه دل‌ها سوی آن ماه داده

برگ در شد دل در خون نهاده

برای دستبوس شاهزاده

مگر گردد دلم لختی گشاده

وگرنه میروم بیرون پیاده

چو بر خر پشته آمد شاهزاده

دو زن را دید بر روی اوفتاده

سرایی دید ایوان برگشاده

نشسته گلرخ و شمعی نهاده

هزاران سرو بر پای ایستاده

خرد بر پای ایشان سر نهاده

فروغ روی چندان حور زاده

جهانی را بهشتی نور داده

بباد صبح در تختی نهاده

چو آتش جمله در تختی فتاده

چنان بی کفش رفت آن شوم زاده

که مرد کفش دردامن پیاده

کنون هم گلرخ و هم شاهزاده

گهی شکّر خورند و گاه باده

بجای آورد حالی شاهزاده

که آن کاریست با حسنا فتاده

نخستین، پیش میدان شد پیاده

قدم غرقه در آهن تا چکاده

درامد گرد شه پیل و پیاده

ز اسپ خویش رخ بر شه نهاده

گلش گفت ای خرد یکسو نهاده

بخون جان خود بازو گشاده

دران شب شاه چین شمعی نهاده

نشسته بود با آن حور زاده

گرفته موی تو مست اوفتاده

چو موی مژّه لب بر هم نهاده

تویی از چهره مه رانور داده

بهشتی ماه و ماهی حور زاده

جهانی را بهشتی حور زاده

بهشتی را جهانی نور داده