از باغ جمال تو دری بگشادند

تا خلق ز تو در طمعی افتادند

بس جان عزیزان که بغارت دادند

و اندر سر کوی تو قدم ننهادند

از باغ وصال تو دری بگشادند

تا خلق بتو در طمعی افتادند

بس جان عزیزان که بغارت دادند

و اندر سر کوی تو قدم ننهادند

از باغ جمال تو دری بگشادند

تا خلق ز تو در طمعی افتادند

بس جان عزیزان که بغارت دادند

و اندر سر کوی تو قدم ننهادند

یکایک مِهر بر شیرین نهادند

بدان شیرین‌زبان اقرار دادند

بتان چین به خدمت سر نهادند

بسان سرو بر پای ایستادند

همه لشگر به خدمت سر نهادند

به نوبت گاه فرمان ایستادند

بزیر تخت شه کرسی نهادند

نشست اوی و دگر قوم ایستادند

چو دیدندش زمین را بوسه دادند

زمین گشتند و در پایش فتادند

نظر بر یکدگر چندان نهادند

که آب از چشم یکدیگر گشادند

در پیروزه‌گون گنبد گشادند

به پیروزی جهان را مژده دادند

رصدبندان بر او مشکل گشادند

طرب را طالعی میمون نهادند

چو مهد شاه در گنبد نهادند

بزرگان روی در روی ایستادند

به فرمان شه آن در بر گشادند

درون قفل را بیرون نهادند

هر مایه که از غذاش دادند

دل دوستی‌ای در او نهادند

زان دل که به یکدگر نهادند

در معرض گفتگو فتادند

فتحی که بدو جهان گشادند

در دامن دولتش نهادند

بر نوفلیان عنان گشادند

شمشیر به شیر در نهادند

بستند و بدان سگانش دادند

خود دور شدند و ایستادند

خونابه ز دیدگان گشادند

در پای فتاده در فتادند