پلک چرا رویِ هم انداختی

روز به خود بهرِ چه شب ساختی؟

تو، با دشمنِ مملکت ساختی

ولی نعمتِ خویش، نشناختی

سپر پیشم از عجز انداختی

ز ره بازگشتی زره ساختی

وگر گرگ چنگال کین آختی

برو خواجه تیری نینداختی

تو همه را خواندی و پرداختی

کار به آیین خرد ساختی

ز تیر مژه کار من ساختی

ز گیسو کمندم در انداختی

آنچه تو از دوش دل انداختی

بار دل زار منش ساختی

کس از خویش، بر شه نپرداختی

در آن دم کسی شاه نشناختی

گر به کار خویش می‌پرداختی

خانه‌ای زین آب و گل می‌ساختی

روز، بعزلتگه خود تاختی

با همه کس، نرد کرم باختی

عجب، سمند تو شد و تاختی

رفتی و بار و بنه انداختی

خوابگاه، اندر سر ره ساختی

بستر آوردند، دور انداختی

سالها نرد خدائی باختی

این گره را زان گره نشناختی

ما گرفتیم آنچه را انداختی

دست حق را دیدی و نشناختی

ز گلچهرگان سر بر افراختی

که با جان افسرده‌ای ساختی