که از بیم او زهره درباختی

دو اسبه اجل بر سرش تاختی

همانا مرا نیک نشناختی

کز اینسان به ناورد من تاختی

به گفتن گر آوا نیفراختی

کس آن شاه را باز نشناختی

ز خرگه بدین سو چرا تاختی؟

دل مادر از درد بگداختی

گمانم بدین در از آن تاختی

بر و یال خود غرق خون ساختی

به میدان تو نه اسب کین تاختی

نه بردشمنی تیری انداختی

کجا اینچنین گرم رو تاختی

مرا درکف دشمن انداختی

جهان گر ز مختار پرداختی

ز مرگش مرا شادمان ساختی

بگفتا: که چونم تو بنواختی

ابا جامه و زر روان ساختی

به هر دم که آوا برافراختی

هژبر فلک زهره در باختی

بگو با چه نیرو بدو تاختی؟

تن خویش را دوزخی ساختی؟

نکو ساز مهمانی ار ساختی

برستی و گر بهر کین تاختی

بدانگه که اسب اندران تاختی

همی مرد کشتی و تیغ آختی

هستی خود نذر قلزم ساختی

پیش رهزن نقد جان انداختی

علم حق را در قفا انداختی

بهر نانی نقد دین در باختی

قیمت شمشاد خود نشناختی

سرو دیگر را بلند انداختی

تو خودی از بیخودی نشناختی

خویش را اندر گمان انداختی

ای که یک جا در چمن انداختی

مثل بلبل با گلی در ساختی

بر دل خود نقش غیر انداختی

خاک بردی کیمیا در باختی

باطن این عصر را نشاختی

داو اول خویش را در باختی