چون سخنِ زُهره به این جا رسید

کارِ منوچهر به سختی کشید

زان همه الوان که از آن رخ پرید

قوسِ قُزَح می‌شدی آن جا پدید

گاه کمالُ المُلک آرم پدید

رویِ صنایع کنم از وی سفید

من گُلِ روی تو نمودم پدید

خارِ تو بر پایِ خودِ من خلید

پایِ جوان بر لب ساحل رسید

چند نفس پشتِ هم از دل کشید

‎این سفر آبم چو فروتر کشید

‎سنگ دگر شد سر راهم پدید

‎موجی از آن قسمتِ بالا رسید

‎باز مرا جانبِ بالا کشید

‎چون ز شه این وعده دلکش شنید

‎جامه ز تن کند و سویِ شط دوید

عمر من در عشق خوبان سر رسید

موی من از ناز خوبان شد سفید

هرکه حرف بزرگتر نشنید

آن ببیند که بچّه موش بدید

در سرِ ره تیره گِلی شد پدید

بار کَش و مرد در آن گِل تپید

هاتِفی از غیب به دادش رسید

کامَدَم ای مرد مشو نا امید

عاشقی محنتِ بسیار کشید

تا لبِ دِجله به معشوق رسید

ز بس روغن به تخم بنده مالید

کمال السلطنه بر تخم من رید

یکی روبهی بوی طُعمه شنید

به پیش آمد و مَدحِ او برگزید

اندکی از چپ و از راست دوید

باغ را از سر خر خالی دید

دهقان مگرش ز گوشه‌ای دید

بَرجَست و از او دو گوش بُبرید

رایت حق شد بلند؛ سر حقیقت پدید

بطالعی ارجمند طالع اسعد دمید

دوای هر دردمند امید هر ناامید

بگوش هر مستمند صلای رحمت رسید

کوکب اقبال شاه شد از نظر ناپدید

روی فلک شد سیاه، دیدۀ انجم سفید

قائد الاسلام امسی فی قیود من حدید

و هو یُهدی لیزید