صبح سعادت دمید، یاد صبوحی بخیر

صومعه بر باد رفت، دور بیفتاد دیر

یار غیور است و نیست نام و نشانی ز غیر

دم مزنید از مسیح عذر بخواه از عزیر

وادی بطحای عشق بارقۀ طور شد

سینۀ سینای عشق باز پر از نور شد

یا سر سودای عشق باز پر از شور شد

یا که ز صهبای عشق عاقله مخمور شد

کشور توحید را شاه فلک فرّ رسید

عرصۀ تجرید را چشمۀ خاور رسید

روضۀ تغرید را لالۀ احمر رسید

گلشن امید را نخل شکر بر رسید

شاهد زیبای عشق شمع دل افروز شد

طور تجلای عشق عشق باز جهانسوز شد

لعل گهرزای عشق معرفت آموز شد

در دل دانای عشق هرچه شد امروز شد

روز عنایت رسید ز مبدء فیض وجود

یا بنهایت رسید قوس نزول و صعود

یا که بغایت رسید حد کمال وجود

سر ولایت رسید بمنتهای شهود

قبلۀ اهل یقین حل بوادی منی

کعبۀ اسلام و دین یافته اقصی المنی

کیست جز آن نازنین نغمه سرای «أنا»

نیست جز آنمه جبین رواق بزم دنی

سکۀ شاهنشهی بنام خاتم زدند

رایت فرماندهی بعرش اعظم زدند

کوس رسول اللهی در همه عالم زدند

بگوش هر آگهی ساز دمادم زدند

معنی ام الکتاب صورت زیبا گرفت

نسخۀ فصل الخطاب منطق گویا گرفت

منطق معجز مآب عرصۀ دنیا گرفت

جمال عزت، نقاب ز روی والا گرفت

از حرم لامکان عقل نخستین رسید

از افقی کن فکان طلعت یاسین رسید

ز بهر لب تشنگان خضر ببالین رسید

بگمرهان جهان جام جهان بین رسید

شاهد غیب مصون پرده بر انداخته

رابطۀ کاف و نون، کار جهان ساخته

عقل بدشت جنون ز هیبتش تاخته

زهره همی تاکنون به نغمه پرداخته

ز اوج اختر گذشت موج محیط کرم

رسد ره برتر گذشت نخل علوم و حکم

پایۀ منبر گذشت از سر لوح و قلم

از سر و افسر گذشت خسرو ملک عجم

تاج سر عقل کل باج ز کیوان گرفت

ز انبیا و رسل بیعت و پیمان گرفت

ز هیبت او مثُل راه بیابان گرفت

بر سر هر شاخ گل، زمزمه دستان گرفت

رایت حق شد بلند؛ سر حقیقت پدید

بطالعی ارجمند طالع اسعد دمید

دوای هر دردمند امید هر ناامید

بگوش هر مستمند صلای رحمت رسید

چنان بسیط زمین دائرۀ ساز شد

که از مقام مکین روح به پرواز شد

بر آن دل نازنین بنغمه دمساز شد

مفتقر دل غمین غنچه صفت باز شد