همانگه چو نزد تهمتن رسید

خروشید چون روی او را بدید

بمالید بر خاک ریش سپید

ز شاه جهاندار شد پرامید

چو خورشید رخشنده آمد پدید

زمین شد به سان گل شنبلید

همی تاخت تا مرز توران رسید

هر آن کس که در راه تنها بدید

همی گفت مانا که دیو پلید

بر پهلوان بد که آن خواب دید

چو کیخسرو از چشمه او را بدید

بخندید و شادان دلش بردمید

سرانجام کیخسرو آید پدید

بجا آورد بندها را کلید

بیاید به کردار دیو سپید

دل از جان شیرین شود ناامید

سیاوش چو گشت از جهان ناامید

بر او تیره شد روی روز سپید

نگه کرد بهزاد و کی را بدید

یکی باد سرد از جگر برکشید

به کردار باد هوا بردمید

بپرید وز گیو شد ناپدید

چو از دور گرد سپه را بدید

بزد دست و تیغ از میان برکشید

فرنگیس زان جایگه بنگرید

درفش سپهدار توران بدید

دمان تا به نزدیک پیران رسید

همی خواست از تن سرش را برید

سپهبد چو گفت سپهرم شنید

سپاهی ز پیش اندر آمد پدید

چو کاووس کی روی خسرو بدید

سرشکش ز مژگان به رخ بر چکید

چو نزدیک بهمن دژ اندر رسید

زمین همچو آتش همی بردمید

شد آن نامهٔ نامور ناپدید

خروش آمد و خاک دژ بردمید

ازان پس یکی روشنی بردمید

شد آن تیرگی سر به سر ناپدید

بدانجای کان روشنی بردمید

سر بارهٔ دژ بشد ناپدید