بسی می کرد زینسان ناامیدی

که ناگه از افق سرزد سفیدی

به نور مخلصان در روسفیدی

به صبر مفلسان در ناامیدی

هر کجا بخیه هوس دیدی

بقمیص رجا فرستادی

هر کجا تخم آز بر چیدی

بزمین عطا فرستادی

مثالی کز شبیه او کشیدی

پر و بالش ز شوخی بر دمیدی

گل باغ وفاداری عرب آن

کزین گلشن بجز خاری نچیدی

ز بس کو بود مست جان‌فشانی

ز مژگان جای خونش جان چکیدی

شهید تیغ دشمن گشت و نوشید

[...]

بسهو از قطره ای زابری چکیدی

شرر آسا سوی بالا دویدی

بزانو کاسه سر چون رسیدی

زمانی کاسه همسایه دیدی

چو کوره کنده را آماده دیدی

در آنجا گور کن خود وا کشیدی

یک روز گل از یاسمن صبح نچیدی

پستان سحر خشک شد از بس نمکیدی

تبخال زد از آه جگرسوز لب صبح

وز دل تو ستمگر دم سردی نکشیدی

صد بار فلک پیرهن خویش قبا کرد

[...]

گناه از مردم چشمم چه دیدی؟

که خاک راه بر چشمم گزیدی

تبسم از لب غنچه چکیدی

گل از گلبن شکفته بر دمیدی

عیان شد زان سیاهی پس سفیدی

چو صبحی بعد شام نا امیدی

ز کشتن سایه زانسان می رمیدی

که در آیینۀ جوشن خزیدی

نه دیده پیکر آن نحس دیدی

نه گوش آواز شست او شنیدی

به هرکس تیر جادویش رسیدی

شدی مار و به زخم اندر خزیدی

مخور غم ز آنچه دیدی و شنیدی

طلسمی بود جادویی که دیدی

دلش گفتا چرا در خون طپیدی

نخواهد بود حرفی کان شنیدی

کسی کو تا در قصرش رسیدی

چو برگ باد از دم پریدی

نسیم ناز از هر جا وزیدی

کرشمه رست او عشوه دمیدی