که یک شب پیش از آن در خواب دیدی

که بازی ناگه از دستش پریدی

دگر چون باز، در آن خواب دیدی

شدی خاموش و یکدم آرمیدی

چو رامشگر سرودی بر کشیدی

دلش در بر چو مرغی برپریدی

نکو رفتی و هم نیکو رسیدی

کرم کردی و زحمتها کشیدی

حدیث روی او هر جا رسیدی

به گل گفتی و از سنبل شنیدی

منه دل بر سیاهی و سفیدی

که در کاسه است آش ناامیدی

گهی کز دل سرودی بر کشیدی

ز مردم آه بر گردون رسیدی

رباب این حال ازو هم چونکه دیدی

به همپایی او دستی کشیدی

گهی از پا نشستی وارمیدی

گهی برخاستی بیخود دویدی

چو رخت خواب شب در سر کشیدی

همه شب خواب را در خواب دیدی

ز شوقش چونکه جان بر لب رسیدی

شدی و قصر او از دور دیدی

ولی شاها تو این محنت که دیدی

ز فعل خود جزای خود کشیدی

کتاب و حرف من خواندی و دیدی

به من هر چیز کان گفتی، شنیدی

به هر جا در رهش و همی رسیدی

بخواندی حرزی و بر خود دمیدی

اگر پروانه وش مرغی پریدی

جز آتش منزل دیگر ندیدی

به چشم از بوته خاری رسیدی

تل خاکستری بود از شهیدی

در آن وادی که گل ز آتش دمیدی

زبان طعنه بر آتش کشیدی

گر از ضعفش نفس بر خود دمیدی

دگر خود را بجای خود ندیدی

دلش از بسکه سوز سینه دیدی

کبابی شد کزو روغن چکیدی

اگر دستش به پیراهن رسیدی

بسان غنچه اش صد جا دریدی