ریاضتها بسی اینجا کشیدی

چو من هم صحبت دیگر ندیدی

چو در یکتائی جانان رسیدی

ز پیدائی ورا پنهان بدیدی

ز عهد آدم ای شیخا تودیدی

چنین شخصی بگو از که شنیدی

تودیدی حال رندان و شنیدی

بغور سرّ او اینجا رسیدی

بگو تاازکجا اینجا رسیدی

که اندر چشم من جانا پدیدی

از آنکه شربت ایشان چشیدی

دوعالم پیش خود چون بیضه دیدی

روان شد شیخشان با یک مریدی

ز من بشنو که در معنی رسیدی

یکی بُز داشتم همچون نبیدی

ز من بردند این ساعت تو دیدی

ز بس که نالهٔ بیدل شنیدی

نکردی رحم تا آخر بدیدی

ز بس که جامهٔ مردم کشیدی

به آخر با تو کردند آنچه دیدی

ز بس که در علوّیها پریدی

بآخر خویش در سفلی بدیدی

توئی اسحق و خود را سر بریدی

چو جز دیدار خود چیزی ندیدی

بلای عشق اینجا دل کشیدی

از آن رو این همه گفت و شنیدی

حبیب اللهی و حق را تو دیدی

از آن مغز حقیقت برگزیدی

توئی یعقوب و یوسف باز دیدی

در اینجاگه بکام دل رسیدی

زبان درفشان ازدوست دیدی

که گوهرپاش در گفت و شنیدی

بسی ره کرده و خود بدیدی

که تا بر خون دل آنجا رسیدی

هزاران پرده در پرده بریدی

میان خون در اینجا آرمیدی

سفر کردی بمنزل در رسیدی

حقیقت روی جان اینجا بدیدی

درونِ کعبهٔ دل باز دیدی

دمی در صحبت جان آرمیدی