چو برگیرند ازو بار گران را

به یک ساعت ببیند آن جهان را

کسی کو کور عقبی داشت جان را

چو کور این جهانست آن جهان را

ز یک سو خرمن زر کهکشان را

ز یک سو دانهٔ زر آسمان را

سخن تا چند گویی آسمان را

که بی شک بر زمین اندازد آنرا

دلت شایستگی ناداده جان را

چگونه تاب آرد نور آن را

فراهم کرده مشتی استخوان را

کشیده پوستی در گرد آن را

چو دادی نیم نان این نیم جان را

فرا سر بر چنان کآید جهان را

چو طفلی ساخت شش روز این جهان را

چو مهدی، داد جنبش آسمان را

باصل و فرع مالک عقل و جان را

بجان و دل ولی نعمت جهان را

هزاران زه سزد یکیک زبان را

اگر تو میبری این دو کمان را

چو گویی دید ماه آسمان را

شبی ز انگشت چوگان ساخت آن را

کراماندست نسّاخ جهان را

که بنویسد بزر این داستان را

چو پر کردی ز هر چیزی جهان را

هم امشب ابتدا کن داستان را

به رومی کرد نام آن دلستان را

که باشد پارسی خسرو زبان را

به شهر خود برم این دلستان را

چو جانست او بکوشم سخت جان را

شنودی قصّهٔ حلوا و نان را

به سست این زلّه کن این را و آن را

چو زن در خاک کرد آن مهربان را

بجان پذرفت طفل دلستان را

مبر بر سر بتنهایی جهان را

که دلگیرست تنهایی جوان را

ز عشقست این همه رونق جهان را

ز عشقست اتصالی جسم و جان را

ندانستند از اوّل این جهان را

که آخر چه درآید از پس آنرا