چون خلیل آمد خیال یار من

صورتش بت معنی آن بت شکن

ما را ز خاک کویت پیراهنی است برتن

آن هم ز آب دیده، صد چاک تا به دامن

ویرانه دلم را گنجی است یاد رویت

در وی خیال زلفت چون مار کرده مسکن

حق جان جهان است و جهان جمله بدن

افلاک و لطایف و حواس آمد تن

افلاک و عناصر و موالید اعضا

توحید همین است و دگرها همه فن

خورشید ازل بتافت از روزن تن

تا چهرهٔ خود ببیند اندر روزن

گوید که چو روزن ز میان برخیزد

من باشم و من باشم و من باشم و من

برگ بی برگی نداری لاف درویشی مزن

رخ چو عیاران میارا، جان چو نامردان مکن

یا برو همچون زنان رنگی و بویی پیش گیر

یا چو مردان اندر آی و گوی در میدان فکن

هرچه یابی جز هوا آن دین بود در جان نگار

[...]

هست از پس پرده گفتگوی من و تو

چون پرده بیفتد نه تو مانی و نه من

از هستی و نیستی چو فارغ گشتی

می نوش شراب ذوق و مستی کم کن

زآمد شدن بیهده خود را پی کن

معشوق چو خانگی است در خانه نشین

هر چیز که آن نشان هستی دارد

یا پرتو روی اوست یا اوست ببین

یکی آنکه گوید بد من به من

دگر آنکه پرسد بدخویشتن

یَعْرِفُنا مَنْکانَ مِنْجِنْسِنا

وَسائِرُ النّاسِ لَنَا مُنْکَروُن

صوفی چه فغان است که مِنْاَیْن الی اَیْن

این نکته عیان است مِنْالعِلمِ اِلی العَین

جامی مکن اندیشه ز نزدیکی و دوری

لاقُرْبَ ولابُعْدَ ولاوَصْلَ ولابیْنَ

لاف قوت مزن ای پشهٔ لاغر که شکست

زیر این بار گران پشت همه پیل تنان

از خرابات نشینان چه نشان می‌طلبی

بی نشان ناشده زایشان نتوان یافت نشان

پیدا آمد ز بحر ماهی انبوه

شد بحر در انبوهی ماهی پنهان

ای ذات تو در شأن همه پاک از شین

نه در حق تو کَیفَ توان گفت نه اَیْن

از روی تعین همه غیرند صفات

با ذات تو از روی تحقق همه عین

ما را ز خاک کویت پیراهنی است برتن

آن هم ز آب دیده، صد چاک تا به دامن

ویرانه دلم را گنجی است یاد رویت

در وی خیال زلفت چون مار کرده مسکن