اگر صد سال از ایشان باز گویم

همان سرگشته تر هر دم ز گویم

ز عقل و دانش هر کس فزونند

خدا داند مرایشان را که چونند

کسی طوفان بی دینی نبیند

[...]

چون چتر سنجری رخ بختم سیاه باد

با فقر اگر بود هوس مُلک سنجرم

تا یافت جان من خبر از مُلک نیم شب

صد مُلک نیمروز به مویی نمی‌خرم

عریان، ملک بخشم، گویی که خامه‌ام

[...]

ز حکمت بیاموزمت نکته‌ای

که در هر دو عالم شوی سرفراز

لباس طریقت چو در بر کنی

به ذلت مرنج و به عزت مناز

به عشق آر رو تا که شاهی کنی

[...]

ز جام عشق او مستم دگر پندم مده ناصح

نصیحت گوش کردن را دلی هشیار می‌باید

مرا امید بهبودی نمانده است ای خوشا روزی

که می‌گفتم علاج این دل بیمار می‌باید

بهائی بارها ورزید عشق اما جنونش را

[...]

من آینهٔ طلعت معشوق وجودم

از عکس رخش مظهر انوار شهودم

ابلیس نشد ساجد و مردود بدانند

آن دم که ملایک همه کردند سجودم

تا کس نبرد ره به شناسایی ذاتم

[...]

به عالم هر دلی کو هوشمند است

به زنجیر جنون عشق بند است

به کف دارند خلقی نقد جان‌ها

سرت گردم مگر بوسی به چند است

بهائی گرچه می‌آید ز کعبه

[...]

ساری است سر عشق در اعیان علی الدوام

کالْبَدْرِ فی الدُّجْیَةِ و الشَّمْسِ فی الغَمامِ

ممکن زتنگنای عدم ناکشیده رخت

واجب به جلوه گاه عدم نانهاده گام

در حیرتم که این همه نقش غریب چیست

[...]

تو پنداری جهانی غیر ازین نیست

زمین و آسمانی غیر ازین نیست

چو آن کرمی که در پیله نهان است

زمین و آسمان او همان است

بود سوزن به از تیغ برنده

[...]

به پای دل سفر کن گر هوای ملک جان داری

نداری در قدم یک گام لیکن صد زبان داری

ترا مشرب بسی تنگ است و چشمِ دل بسی تیره

وگرنه سوی هر ذره جهانی در جهان داری

تو این هستی خود را هر زمان بند بلایی دان

[...]

آفرین باد بر آن کس که خداوند دل است

دل ندارد که ندارد به خداوند قرار

این همه نقش عجب بر در و دیوارِوجود

هرکه فکرت نکند نقش بود بر دیوار

کوه و صحرا و درختان همه در تسبیح‌اند

[...]

گر منزلتی هست کسی را مگر آن است

کاندر نظر هیچکسش منزلتی نیست

هر کس صفتی دارد و رنگی و نشانی

تو ترک صفت کن که ازین به صفتی نیست

سنگی و گیاهی که درو خاصیتی هست

[...]

شرف مرد به جودست و کرامت به سجود

هرکه این هر دو ندارد عدمش به ز وجود

اگر خدای نباشد ز بنده‌‌ای خشنود

شفاعت همه پیغمبران ندارد سود

گنه نبود و عبادت نبود بر سر خلق

[...]

تن آدمی شریف است به جان آدمیت

نه همین لباس زیباست نشان آدمیت

اگر آدمی به چشم است و دهان و گوش و بینی

چه میان نقش دیوار و میان آدمیت

رسد آدمی به جایی که بجز خدانبیند

[...]

بسیار سفر باید تا پخته شود خامی

صوفی نشود صافی تا درنکشد جامی

ملک صمدیت را چه سود و زیان دارد

گر حافظ قرآنی ور عابد اصنامی

گر عاقل و هشیاری وز دل خبری داری

[...]

آن کز توانگری و بزرگی و خواجگی

بیگانه شد به هر که رسید آشنای اوست

کوتاه همتان همه راحت طلب کنند

عارف بلا که راحت او در بلای اوست

بگذار هرچه داری و بگذر که هیچ نیست

[...]

گر سلسلهٔ زلفت در دور چنان پیچد

در پیچِ نماز خود دوزخ به دعا خواهم

روی سیه و موی سفید آوردم

چشمی گریان، قدی چو بید آوردم

چون خود گفتی که ناامیدی کفر است

[...]

ای جانِ جانِ جان‌ها جان را به لطف جان ده

آنی که آن آنی دل را به رحمت آن ده

درد کمم فزون کن جانم ز عشق خون کن

هجرم ز دل برون کن در وصل خود امان ده

تو مالک جهانی مولای انس و جانی

[...]

چه دردست این که عشقش نام کردند

وزو آشوب خاص و عام کردند

خراباتیست اندر عشق کانجا

می از خونِ جگر در جام کردند

به یک ساغر در آن میخانه ما را

[...]

حقیقت جز خدا دیدن روا نیست

که بی شک هرچه بینی جز خدا نیست

نمی‌گویم که عالم زوشده زانک

چنین نسبت به او کردن روا نیست

نه او عالم شده نه عالم او شد

[...]

اگر جهان همه زیر و زبر شود ز غمت

ترا چه غم که تو خو کرده‌ای به تنهایی

حجابِ روی تو هم روی تست در همه حال

نهانی از همه عالم ز بس که پیدایی

عروسِ حسن ترا هیچ در نمی‌یابد

[...]