ای روی تو آفتاب کونین

ابروی تو طاق قاب قوسین

بر روی جهان ندیده چشمی

نقدی روشن چو چشم تو عین

جز چشمهٔ کوثر لب تو

[...]

آن را که به چشم کشف پیداست یقین

او در ره مستقیم داناست بدین

گرچند هزار گونه راهست چو موی

زان جملهٔ مو، یک رسن راست ببین

آفتاب شرع و دریای یقین

نور عالم رحمة للعالمین

بوده از عز و شرف ذوالقلتین

ظل بی ظلی او در خافقین

زین سبب گفت آفتاب شرع و دین

علم باید جست ازینجا تا به چین

خواجهٔ حق پیشوای راستین

کوه حلم و باب علم و قطب دین

پیش حیدر خیل‌ام المؤمنین

چون نه بر منوال دین جستند کین

گر تو هستی مرد کلی، کل ببین

کل طلب، کل باش، کل شو، کل گزین

چون سلیمان کرد آن گوهر نگین

زیر حکمش شد همه روی زمین

من نمی‌خواهم که در دنیا و دین

بازماند کس به ملکی هم چنین

محو گردانیم نامت بعد ازین

از میان انبیا و مرسلین

نیست یک تن بر همه روی زمین

کو ندارد عقبه‌ای در ره چنین

یا چو نتوانیم دیدت هم چنین

زود بگریزیم بی‌تو زین زمین

هاتقش آواز داد و گفت هین

آفتاب گرم دادم درنشین

من چو ایشانم، ولی در راه دین

نه زنی در دین نه مردی چند ازین

گر شما هستید اهل جنگ و کین

این لباس از سر براندازید هین

هر کسی گفتند در روی زمین

هیچ کس نه دید و نه بیند چنین

تا اگر باخویش آید بعد ازین

خویش را آراسته بیند چنین

در چنان دیگی گرم باید چنین

هم بود زین بیش و کم ناید ازین

آنک عالم داشت در زیر نگین

این زمان شد توتیا زیرزمین