پس تحمّل کرد ازگفتش حکیم

سر به پیش افکند چون مرد سلیم

هرکه از تیغش رود سوی جحیم

ماند اندر دوزخ سوزان مقیم

هر که پندم را بداند چون حکیم

کار او گردد به عالم مستقیم

من گنه کارم به پیشت ای رحیم

رحمتی بر جان عطّار ای کریم

زود از این منبر فرودآ ای سلیم

تا بیابی ملک جنات النعیم

طعن کم زن ای تو شیطان رجیم

تو لقا را دان چو رحمن رحیم

تو نظر داری خود از درّ یتیم

لیک اندازی نظر را تو ز بیم

من درین پستی درین دردم مقیم

تا همین دردم بود فردا ندیم

چون درآید وقت آن وقت ای کریم

تو مرا قوت ده آن وقت ای عظیم

گر سیاه آمد مرا رنگ گلیم

تو سپیدش کن چو مویم ای کریم

نه پیمبر گفت اگر اکنون کلیم

زنده بودی پیروم بودی مقیم

خشت میزد او و قیصر دل دو نیم

دور ازو بر سنگ میزد سر ز بیم

گر زر سخته دهد مرد کریم

گرچه موزون باشد آن باشد سلیم

گر شدی هر قطرهٔ در یتیم

هر یتیمی مصطفا بودی مقیم

من که عالم خردلیم آید مقیم

هر نفس را خردلی آیم ز بیم

بود اندر عهد موسی کلیم

بُرخ اسود بیدلی با دل دو نیم

ماندهٔ در قید رسوائی مقیم

هیچ کس نفروشدت نانی بسیم

بود گاو پیر زالی دل دو نیم

روز و شب درمانده با مشتی یتیم

هیچ مسجد نیست و بازار ای سلیم

کز برای تو نمیخواهند سیم

پیر رفت و پیش اوبنهاد سیم

شاه شد در خشم و گفتش ای لئیم