ز خون خصم روی هفت اقلیم

گرفته جوی خون چون روی تقویم

برو راه قناعت گیر و تسلیم

که همراهی نیاید از زر و سیم

بآخر چون برامد یک مه و نیم

فرو شد ماه آن خورشید اقلیم

گهی کرد او بیک انگشت چون سیم

بشمشیر اشارت مه بدو نیم

حقیقت حق شناسی چیست تسلیم

شدن فارغ ز هر اندوه و هر بیم

بحقّ آن محمّد بحر رویم

به ابراهیم رقی با عطایم

امیرالمؤمنین حیدر ولیّم

محمّد فخر آدم شد نبیّم

بحقّ آن حبیب اعجمیم

بحقّ خالد مکّی ولیّم

که دارد زهره در وادی تسلیم

که با وی بگذارند بر لب از بیم

چو ایشان طالبانند از زر و سیم

فتاده این چنین در خوف و در بیم

در آن سر جملگی را خواستگاریم

در آخر جملهشان حاجت برآیم

هوای باغ داری و زر و سیم

بماندی لاجرم در ترس و در بیم

حکیمان جهان از روی تعظیم

چو او دیگر نخواهد بود بی بیم

کنون صبری کن ای دل چون تراسیم

میان آتش غم باش تسلیم

در این بند و بلا او هست تسلیم

حقیقت فارغست از ترس وز بیم

چنان در نیکوی خود کرد تسلیم

ز حق بد دائما با ترس و با بیم

ز احمد گر شوی واصل تو بی بیم

نسوزی تو بنارش چون براهیم

گهی در عین اسمیعیل بی بیم

شوی در کوه تن در عشق تسلیم

چنان انداخت مر خود را به تسلیم

که افتاده‌ست اندر ترس و در بیم

چنان کن خویش را آنگه تو تسلیم

که بد در آتش سوزان براهیم