چنان بارید بر گردنکشان تیغ

که هنگام بهاران ژاله از میغ

زمانی بود گل چون ماه در میغ

برشه رفت با کرباس و با تیغ

برون آید چو خورشیدی از این میغ

کشد مر نور خود در جمله چون تیغ

در میان ما و تو تیغ است تیغ

شد ز ظلم تو مدینه زیر میغ

من فکندم بر سرت آنگو نه تیغ

کوه را صدپاره کردی بی‌دریغ

چون صدف شد راست گردان گشت تیغ

گوهر افشانی برآمد بی دریغ

کین همه سرش چو مه بیرون زمیغ

کرد روشن نیست یعنی زو دریغ

آن چنان سرخود که برد بی دریغ

کافتاب از درد آن شد زیر میغ

هرکه در روئی چنین آورد تیغ

لعنتم از حق بدو آید دریغ

طفل بستان را چو از پستان میغ

تازه گردانی ز شیری بیدریغ

گه سپر بر آب اندازم ز میغ

گه بقتل خویش دست آرم بتیغ

گوییا جست آن زمان از زیر تیغ

گفت کاو مردی و سنگی ای دریغ

گرچه بر فرقش نهادستند تیغ

میرود بسته کمر دایم چو میغ

دوستان آید بفردوسم دریغ

کی ز دوزخشان نهم بر حلق تیغ

گر نبودی شور در تو ای دریغ

در کبودی گوهری بودی چو تیغ

هم گهر هم آب داری همچو تیغ

آب از تشنه چرا داری دریغ

دور استادم دو دیده همچو میغ

زآنکه آن رویم بخویش آید دریغ

آمدم مهمانت با کرباس و تیغ

تو نداری هیچ از مهمان دریغ

او سزای آن بود کز زخم تیغ

خون بریزندش بزاری بیدریغ

چون گهرداریست شعر من چو تیغ

یک دمی تحسین مدار از من دریغ